ALEJANDRA SAMPEDRO. Brétemas

“As crebas: brétemas e cores no singlar de Brigantia”.

Por la mañana, temprano recorrí con mi todo este paisaje de crebas, y al abrir mi sentir pude tocar la brétema.  Al mirar en la brétema sólo ví color.

El color tenía un ritmo propio. No buscaba molestar ni mucho menos impresionar. Tampoco se sentía molesto por nada. En realidad el color no sabía demasiado de esas cosas. Por eso se veía tan colorado.

El color caminaba lentamente llenándolo todo y estaba en todas partes. Acompañado, como no, de su ausencia, que también era color. Me extrañó que el color pudiera pasar tan desapercibido a su lado. De hecho su carácter era altamente inclusivo. Pero sobretodo el color era tan curioso. Al color le gustaba pasar su tiempo oliendo, tocando, saboreando, mirando y escuchando para  poder aprender todos los matices cromáticos.

El color muchas veces se sentía fascinado por la ausencia de color. Y sin embargo la ausencia de color envidiaba al color. Esa envidia ocupaba todo su día por lo que no le quedaba tiempo para gozar de sus silencios. Anhelaba cada vez más al ruidoso color y con la misma intensidad lo evitaba diciéndole que se  mantuviera al margen por precaución.

Y esto es lo intuyo que ha de ser la brétema.  Una danza matérica entre el color y su ausencia, entre la ausencia y su color. Un hermoso singlar de la mano de Brigantia, la primavera.

 

 

 

“as crebas: brétemas e cores no singlar de brigantia”.

Pola mañá, cedo percorrín co meu todo esta paisaxe de crebas, e o  abrir o meu sentir puiden tocar a brétema. Cando mirei na  brétema só vin cor.

A cor tiña un ritmo propio. Non intentaba molestar nin moito menos impresionar. Tampouco sentíase molesta por nada. En verdade, a cor non sabía moito sobre esas cousas. É por iso que veíase tan chea de cor.

A cor camiñaba lentamente enchendo todo, e estaba en todas partes. Acompañada, por suposto, da súa ausencia, que tamén era cor. Extrañoume  que a cor puidera pasar  tan desapercibida ao seu carón. De feito,  seu carácter era moi inclusivo. Pero sobre todo a cor era tan curiosa. A cor, gustáballe pasar o seu tempo cheirando,  tocando, saboreando, mirando e escoitando para poder aprender tódolos matices cromáticos.

A cor sentíase moitas veces fascinada pola ausencia de cor. Porén a ausencia de cor envidiaba a cor. Esa envexa enchía todolo seu día polo que non lle quedaba tempo de poder gozar dos seus silencios. Anhelaba cada vez máis a  ruidosa cor e coa mesma intensidade evitáballa dicíndolle que se mantivese afastada por precaución.

E iso é o que intuo que ha de ser a brétema. Unha danza matérica entre a cor e a súa ausencia, entre a ausencia e a súa cor. Un fermoso singlar da man de Brigantia, a primavera.